de zon ziet er meestal stralend uit

หางจระเข้

Onbesuisd, impulsief gedrag is me niet geheel vreemd. Dat was naar het schijnt bij de jongere versie ik nog duidelijker waarneembaar. Nu wil het bij de rijpere versie, zij het in afgezwakte vorm,  toch nog sporadisch de kop op steken. Hoe kon je toch zo dom zijn?, denk ik dan achteraf. Mijn vrouw houdt het echter niet bij denken. Zij geeft me de volle lading. Vrouwlief heeft een onderwijsverleden en wijst me terecht als de domste leerling uit haar klas. "Hoe kon je toch zo  dom zijn!?", klinkt het hard en onverbiddelijk. Daar sta ik dan beduusd, beteuterd, onmachtig, hopend dat de reprimande snel een einde zal nemen.

Uiteraard was het oerdom maar er waren verzachtende omstandigheden. Ik had voor het eerst een vervoermiddel in Chiang Kham, een fiets, eindelijk! De dag ervoor aangeschaft, blinkend en glimmend zoals nieuwe fietsen plegen te doen.
Zalig die onafhankelijkheid van anderen, zo vrij zijn als een vogel. Ik wilde terstond de buurt verkennen, zelf wegen ontdekken. Wat ligt er achter de volgende bocht, de volgende heuvel, wat ligt er achter de horizon? En ik fietste, ja er was geen houden aan. Het was een prachtige zonnige dag en de bergen, mensen de bergen! De lucht was van het helderste blauw, de rijstvelden van het fristste groen en ik fietste jubelend, voelde me de gelukkigste man op deze wereld.
De zon brandde op mijn onbeschutte handen en ik begreep dat ik iets belangrijk vergeten was. Het flesje sunblock factor 35 stond op de schminktafel van Siriwan. Ik wist dus waar het stond maar was vergeten het te gebruiken.
"Dat doe je niet ongestraft in de tropen", verweet ik mezelf. Ik probeerde mijn handen te verbergen voor die vuurbal aan het firmament maar tevergeefs. Handen moeten om veiligheidsredenen bovenop het stuur anders ga je op je bek. En ik moest nog de hele weg terug!

eerst bruin dan zwart

Intussen voelden de ruggen van mijn handen aan alsof ze op enkele centimeters boven een kokende fluitketel werden gehouden. "Dit worden joekels van brandblaren", wist ik. Mijn lichte roze velletje is jammer maar helaas niet bestand tegen de intensieve straling van tropenzon.
Storen doet me dat al lang niet meer, je leert hoe je je het best kleedt, je leert dat schaduw je beste vriend is en dat bruin worden van de zon als een onrealiseerbaar project moet worden beschouwd. "Eenmaal zal ik bruin worden", zeg ik dan altijd, "net voor ik helemaal zwart wordt in de crematieoven"....van morbide humor gesproken.

de heilzame werking van krokodillenstaarten

Toen ik thuis mijn intussen rode opgezwollen handen liet zien volgde na het verwachte gekijf de voorspelbare bezorgdheidsfase. "Ik ken een middeltje", zei ze opgewonden". "Je zal zien het werkt maar je moet me vertrouwen". Gewapend met een mes snelde ze de tuin in om even later te verschijnen met stukken plant waar een doorzichtige gelachtige substantie uitdroop. "Die gel smeer je nu op de brandende huid en... en je zal het wel merken". Dat was inderdaad het geval. Het branden hield vrijwel onmiddellijk op en het voelde koel, heerlijk koel aan. Er sneuvelden die dag nog enkele planten want de behandeling werd nog menigmaal herhaald.
We oordeelden dat het toch beter was om 's avonds een dokter op te zoeken. Die vroeg telefonisch advies aan een goede vriend van hem, huidspecialist in Chiang Rai, waarna een zalfje werd geprepareerd waar zich natuurlijk cortisone in bevond. De genezing verliep zeer gezwind.

DE ALOE VERA

 De oude Egyptenaren, die van de piramides en de sfinxen, kenden de plant reeds. Er zouden zich afbeeldingen op tempelmuren bevinden. Ze gebruikten ALOE bovendien in het proces ter vervaardiging van papyrusrollen en bij het balsemen van overledenen. Nefertiti en Cleopatra, toch geroemd om hun uitzonderlijke schoonheid, namen baden in met ALOE vermengde badolieën en dronken aloesapjes. Ze noemden de plant "de fontein van jeugd". "Hum hum, moet ik ook eens proberen!"Een andere benaming was "de plant der onsterfelijkheid".

In Mesopotanië geloofde men dat het hielp om boze geesten weg te houden. De kruisvaarders dronken het, samen met palmwijn en pulp van hennep en ze noemden het "het elexier van Jeruzalem". Ze waren er van overtuigd dat het bijdroeg tot een lang en gezond leven.

Het was dus de ALOE VERA die de pijn van mijn brandende handen had verzacht. Wanneer ik de planten zie, gegroepeerd rond de wortels van de kratonboom in onze tuin ben ik hen nog steeds dankbaar. Er zijn er niet voldoende om in te baden maar dat komt vrij goed uit want we hebben enkel een douche thuis... en ambities om een Cleopatra-look-alike te worden ontbreken. Onsterfelijkheid is ook nooit een streefdoel geweest. Boze geesten weghouden daarentegen....

Het is fijn te weten dat ik nu met een gerust hart in de schaduw van de kratonboomkruin een dutje kan doen. De evil ghosts moeten maar bij de buren op visite.

Dan wilde ik nog een suggestie doen tot wijzigen van een bekend spreekwoord:

"Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten".... wordt
"Wie zijn billen brandt moet er aloe vera op smeren", wat denkt u, klinkt toch veel beter?

ALOE VERA heet หางจระเข้ in het thais hetgeen letterlijk krokodillenstaart betekent.


Roger Stassen