een anti-stressmedicijn zonder bijwerkingen

alsof de duivel me achterna zat

De bloemetje, de bijtjes, wie had gedacht dat ik me hiervoor ooit zou gaan interesseren? Op welk moment in mijn leven heeft de ommezwaai plaatsgevonden? Geen idee eigenlijk. Wel kan ik me vaag een rit herinneren in een minibusje. Was het 1996 of ’97? Alleszins ergens aanvang mei onderweg van Chun naar Chiang Kham, inderdaad, tijdens die rit moet het gebeurd zijn. Ik sloot me af van het geroezemoes in het busje. De groep Belgen die Siriwan en ik dat jaar begeleidden waren vreselijk vermoeiend. Met hun gevraag de godganse dag, wat is dit, wat is dat, waarom dit, waarom dat? Het leken net opgroeiende peuters in de vraagfase. Tijdens zulke reizen vraagt men, nee eist men zonder enige pauze, maximale aandacht van begeleiders.

Dit nooit meer had ik voor mezelf besloten. Toen we in de vroege namiddag bij Wat Analayo Thipphayaram arriveerden was ik als een windhond de trappen op gerend.

Ik wist dat ik, als ik maar zo snel mogelijk naar boven rende, enkele minuten rust zou krijgen. Verwonderde blikken van Thaise tempelbezoekers negerend liep ik of de duivel me achterna zat. Daarboven heb ik dan zitten uithijgen. De stilte, de rust, het immense  panoramische uitzicht op de vlakte van Phayao, het weelderige groen, de prachtige onderhouden tempeltuin, dit was mijn anti-stressmedicijn waar ik erg aan toe was. Bovendien is het gratis dacht ik nog en zonder bijwerkingen.

in een museumzaal vol meesterwerken klaverjassen

Toen ik me later terug bij de groep aansloot kon ik het weer even aan.

Links en rechts van de weg zag je Noord-Thailand voorbijschuiven. Ik negeerde elke vraag en keek alleen maar. Het moet bizar geleken hebben maar wat kon het mij schelen? Zeurderige menselijke stemmen werden geroezemoes, een achtergrondgeluid niet meer dan dat.

Daar zag je er één, en verderop nog één. Voor het eerst waren ze me gaan opvallen. Prachtige bomen met volle, vuurrode kruinen, adembenemend mooi. Een aaneengesloten groepje werd een explosie van rood. Zie ik dit nu alleen? Houdt dat gebazel dan nooit op, waarom kijken mijn medereizigers niet naar hun omgeving? Waarschijnlijk staan de bomen nu in hun volle glorieuze bloei, het hoogtepunt, het orgelpunt van het seizoen en zij zien dit niet!  Het is alsof je in een museumzaal vol meesterwerken samenkomt om te klaverjassen, stelletje barbaren, leeghoofden.

sensualiteit en verleidingskracht

Toen is het gebeurd, ja toen. Toen openbaarde de schoonheid van de tropen zich voor mij. Die dag pronkte de natuur in al haar sensualiteit en met al haar verleidingskracht.  Ik was reddeloos verloren, ik werd volgeling, bewonderaar, slaaf. Met haar dampende vulva van kleurenpracht, waarmee ze bestuivende insecten pleegt aan te trekken, had ze mijn ogen geopend.

Vanaf die dag wilde ik haar beter leren kennen. Misschien kan je het een beetje vergelijken met het alles willen weten over een vrouw waarop je verliefd wordt. 

Waarom de tropen? Tropische flora is uitbundiger, spectaculairder, sensationeler dat de onze. Ik ben opgegroeid in de stille Kempen met zijn zandgronden en aangeplante naaldbossen. Zonder hier denigrerend over te willen doen… want als de Limburgse heide in bloei staat, Oh jaaaa!, maar toch.

de ultieme foto

 

Geef mij de uitbundigheid  van de delonix regia maar, want dit was ‘m dus.  Deze flamboyante laanbomen langs de wegkant tussen Chun en Chiang Kham zijn de echte aanleiding tot het schrijven van deze blog. Ooit wil ik ergens langs de waterkant hun pracht weerspiegeld zien omkaderd door het unieke blauw van de Thaise lucht… en dan de ultieme foto maken. Ooit maak ik die foto, dat hebt u dus nog te goed.

 

Dan wordt het nu tijd om delonix regia even kort voor te stellen:

 

delonix regia, synoniemen flamboyant, ponciana :

In het Thais, want dit zal u vooral interesseren heet hij "ton haang nok joeng farang" (zo uitspreken). "Ton" betekent boom en "haang nok joeng" pauwenstaart. Oorspronkelijk niet van Z.O. Azië (vandaar het farang op het eind van de naamgeving), maar uit Madagascar.  Mede door zijn uitzonderlijk schoonheid is hij nu over alle tropische regio's ter wereld verspreid. In Florida spreekt men trouwens over de "ponciana".

De flamboyant is een plant uit de familie der Fabaceae en wordt tot 15 m. hoog.  Hij heeft een volle, schermvormige kruin, een umbrella-like canopy zoals de Engelsen zo mooi zeggen. De bloemen verschijnen aan het eind van de droge tijd samen met de nieuwe bladeren. Ze worden vooral door dagvlinders bestoven maar ook door andere insecten.

Na de bloemen verschijnen de (peul)vruchten. Het zijn gekromde, houtachtige, 30 tot 60 cm. lange bruinzwarte peulen die netjes blijven hangen tot het volgende bloeiseizoen.  

Ziezo, beste bloglezers ik hoop dat ik u heb kunnen boeien of, en dat is eigenlijk wat ik wil bereiken, u bereid bent mijn fascinatie voor de tropische flora te willen delen.

Roger Stassen



Reageren is blijkbaar niet echt gemakkelijk waarvoor mijn excuses. Koenraad liet me weten dat, mochten lezers een reactie willen plaatsen, men eerst op het balkje bovenaan "akkoord met het plaatsen van coockies" moet aanklikken. Daarna zou het lukken. Koenraad geeft een beschrijving van de werkwijze in de eerste reactie.

Mochten je pogingen tevergeefs blijven kan je natuurlijk nog altijd je mening kwijt op mijn eigen e-mailadres: stassen54@hotmail.com.